Ik was het beu. Het lopen met de stok, de terugkerende slijmbeursontstekingen door overbelasting van de schouder mede door die stok; de vracht pillen, de beperkingen.
Zou er niet een soort van brace kunnen zijn die de brakke poot genoeg steun gaf om zonder stok te kunnen lopen?
Ik wendde mij tot Orthopaedie2000.
 
Bij Orthopaedie2000 zat een wizzard die na tien minuten bestudering van mijn lopen en achterpoot, meer over de manke poot kon vertellen dan ik zelf zelfs wist, en alles klopte.
Ja, hij kon me een brace aanmeten waarmee ik vele malen beter zou kunnen lopen dan nu.
Maar hij wilde eerst eens overleggen met een expert. Misschien kon er nog een mate van herstel worden bereikt zonder brace, en die brace kon dan daarna nog aangemeten worden.
 
Zo werd ik opgeroepen voor intercollegiaal overleg bij een revalidatie-expert in het AZM.
Daar was ook de instrumentenmaker van Ortho2000 bij en een orthopedisch schoenmaker.
Gedrieën beschouwden zij mijn lopen en achterpoot, staken de hoofden bijeen, kwamen tot dezelfde conclusie: Danny!
 
Danny is een revalidatie-fysiotherapeut gespecialiseerd in complexe gevallen.
Danny is nog veel meer dan alleen dat, maar dit is waarom ik bij hem terecht kwam.
 
Danny aanschouwde, bleek dezelfde wizzard-capaciteiten te hebben als de man van Ortho2000 en méér. Hij beloofde me dat we die poot een heel stuk beter functionerend konden krijgen. Niet honderd procent goed, maar wat wilde ik zelf bereiken?
Ik wilde weer vrij kunnen lopen, lopen zoals vroeger, hele einden, uren, en zonder stok.
We stelden onze doelen en Danny ging aan de slag.
Ja hoe? Ik weet niet wat ie allemaal deed en doet. Massage, dry needling, een krak hier en een krik daar. Oh, ik heb best wat liggen joekelen daar, snertmetwortelstamp wat deed dat zeer.  Oefeningen voor mij; oefeningen die ik op elk moment van de dag en de nacht uitvoerde, nauwgezet en voortvarend.
Ik leerde weer lopen.
In het begin liep ik zoals je loopt wanneer je bij elke stap moet nadenken over hoe het lopen moet. Probeer dat maar eens zelf [grijns]. De actieradius nam toe, eerst moeizaam, later steeds meer en steeds sneller.
Ik kreeg andere medicatie. Pijnvrij zal het nooit worden, maar met medicijnen met minder of geen bijwerkingen nam óók de verbetering toe.
Ik liep en liep en liep. Op vlakke grond, op brakke grond, door modder, door veld, over gladde stenen, over stroef plaveisel. Omhoog en omlaag. Langer, sneller, vaker.
 
Op vakantie in Friesland en de Achterhoek begon ik de stok ook weg te laten in plaats van mee te dragen.
Na die vakantie, met een topper - zij het per ongeluk - van een wandeling van drie en een half uur door de Rottige Meenthe, wierp ik de stok definitief in een kast.
 
Wolf loopt weer.
Wolf krijgt gewoonweg geen genoeg van het lopen! De vrijheid terug!
 
Is de poot zoals die was voor het ongeluk in 2007? Neen. Medicatie heb ik nog steeds nodig, pijnvrij zal het nooit worden; stukke zenuwen blijven stuk en er schijnen vreselijke dingen te zijn gebeurd daar binnen in mijn achterpoot - de experts van hierboven waren daar zeer eenduidig in. Een honderd procent herstel is onmogelijk.
Maar ik loop. Zonder stok!
Ik heb de best denkbare wandelschoenen, en een supphosekous voor wat ondersteuning.
Sorry Ortho2000, een brace komt er niet.
Vier jaar geleden liep ik met moeite twintig minuten.
Nu is anderhalf uur stevig doorwandelen normaal. En van Danny moet ik doorgaan met uitbreiden van die actieradius, dus dat doe ik.

Waar niemand in gelooft behalve ikzelf, is het doel dat ik mij heb gesteld - is het niet voor 2016, dan is het voor 2017 - : De Kennedymars lopen!
 Te hoog gegrepen? Te hoog ingezet? Ya bet! U ain seen nothing yet!
En als ik daar een badge voor krijg, die Kennedymars die ik ga lopen, dan gaat die naar Danny's praktijk, en Ortho2000 krijgt een foto ervan.